Anouk De ClercqPang
2005
in coproductie met Contour Mechelen vzw
 |
 |
 |
 |
 |
 |
°1971, Gent
Leeft in Brussel
www.portapak.be
Nieuw voor De Clercq is dat ze ditmaal ook een relatie aangaat met schilderkunst: “Ik las Shakespeare’s Hamlet en vond Ophelia. Later, wandelend in Tate Gallery, vond ik haar portret en werd ontroerd door de houding van haar lichaam in het donkerkoele water, haar kleed dat uitwaaiert en opgaat in het groen dat haar omgeeft. Het is de overgave die me hier raakt. Ik wil een video maken die inhaakt op deze pre-rafaëlitische gevoeligheid en - gezien de presentatie in de Magdalenakapel - de portretten in de christelijke schilderkunst. Tot nu toe maakte ik vooral abstracte video’s, omdat ik op een indirecte manier gevoelens en gedachten wilde verbeelden. Nu onderzoek ik ook de kwetsbaarheid in het figuratieve, in een combinatie van gefilmde beelden en animatie: schilderen met licht en schilderen met pixels, alles badend in een onwezenlijke sensualiteit.’’
Het vertrekpunt was een reeks vragen waar ze mee worstelde. Hoe geef je vorm aan wat geen vorm heeft? Hoe beeld je stilte uit, verlangen, overgave? Of het nu gaat om een meditatief schilderij of een video, het is volgens haar een vergelijkbaar soort kijken: het beeld ontwikkelt zich langzaam in tijd en ruimte, in het ene geval met lagen verf op doek, in het andere geval met gefilmde beelden die digitaal verder worden bewerkt.
Centraal staat een vrouw die qua uitstraling doet denken aan het schoonheidsideaal van de negentiende-eeuwse pre-rafaëlitische schilders: etherisch, melancholisch, zacht maar ook koel, ongenaakbaar. Nadien zijn de beelden op de computer uitgepuurd om ze dichter bij de essentie te brengen en tegelijkertijd magischer te maken. Over dat creatieproces zegt ze: “Door kleine wijzigingen of verschuivingen aan te brengen in de textuur van het beeld kan ik ritme brengen en een narratieve lijn ontwikkelen. Door het aanwezige licht te benadrukken, kan ik een gevoel verbeelden en een verbeelding aan de realiteit opdringen. Het geheel wordt zo een projectie van wat er in de geest van de vrouw gebeurt.” Het personage krijgt iets universeel menselijks. Zeer bewust heeft Anouk De Clercq hierbij een componiste betrokken, Stevie Wishart, die zich laat beïnvloeden door de mystieke muziek van Hildegard von Bingen, eenvoudig van melodielijn, maar complex van inhoud. De elektronica wordt gecombineerd met muziekinstrumenten en ook met de stem, gevoelsinstrument bij uitstek. De structuur van de beeldmontage is die van een ademhaling, cyclisch en organisch, simpel, zuiver, krachtig.
Anouk De Clercq: “De ontmoeting tussen uitersten is de kern van dit werk: geschiedenis en hedendaagse cultuur, middeleeuwse muziek en elektronische klanken, gefilmde en digitale beelden, geest en lichaam, tijd en ruimte.”