Ellen CantorEvokation of My Demon Sister
2002
 |
 |
 |
 |
 |
 |
° Detroit (US)
leeft in Londen (UK) en New York (US)
Om het even of ze schilderijen, tekeningen, kunstenaarsboeken of video’s maakt, Ellen Cantor delft altijd in zichzelf, rusteloos op zoek naar haar eigen waarheid. Om die zo dicht mogelijk te benaderen voelt ze zich verplicht in te gaan tegen al wat gebruikelijk is en tegen alle verwachtingen ten aanzien van haar persoon. Onconventioneel is een te zwak woord om haar te omschrijven. Dat geldt voor haar hele manier van doen, ook voor de manier waarop ze met beelden omgaat.
In feite wantrouwt ze het beeld. Ze is er diep van overtuigd dat onze gedachten en waarden in hoge mate door de media worden bepaald en vervormd. In zichzelf ontdekt ze tal van sporen afkomstig van nieuwsuitzendingen, cinema, zeker ook van tekenfilms en reclame. Met Barbie, de speelgoed-blondine die met haar supergladde imago zo lang in meisjeslevens heeft rongewaard, rekent ze meedogenloos af in Barbie London: trouble in space, 2001. Het Disney-imperium haalt ze onderuit in Bambie's Beastly Buddies, 2004. Ellen Cantor: “At different times in myself I feel like I'm living out mythologies from fairytales and folk stories - things we see in popular culture and movies. I identify with these stories because it makes sense in what I'm going through in my life - and also as a child, Cinderella, Sleeping Beauty, Snow White, Bambi were like the formation of me. Then I'm saying, what's the reality in this story? There is both wisdom in the stories and something akin to propaganda. It's trying to force you into a mindset rather than show how it actually is to become an adult and see what real life and experiences are like.” (Meer dan eens heb ik het gevoel dat ik leef in een mythologische wereld van sprookjes en volkse overlevering, zoals in popcultuur en films. Ik identificeer me met dergelijke verhalen omdat ze een betekenis hebben in relatie met wat ik in mijn leven meemaak. Als kind ben ik opgegroeid met Assepoester, De Schone Slaapster, Sneeuwwitje en Bambi. Ik vraag nu: is er enige realiteit in zo’n verhaal? Er zit wel een kern van wijsheid in, maar ook iets dat lijkt op propaganda. Het probeert je immers vast te zetten in een bepaalde mentaliteit, veeleer dan te tonen hoe het is volwassen te worden, echt te leven en ervaring op te doen.)
Haar werk is niet gemakkelijk. Ze gebruikt wel dikwijls min of meer bekende beelden, maar maakt er zodanige collages mee dat ze een kritische commentaar op de betrokken media worden. Maar dat is niet haar enige en belangrijkste bedoeling. Ze kiest en combineert de beelden zo dat ze dienst doen als metaforen voor haar eigen ervaringen en verlangens. Het is vooral die onderliggende thematiek waarmee ze het ons niet gemakkelijk maakt. Onvrijheid is een thema dat ze vaak behandelt. Onvermogen om met liefde om te gaan. Ondervinden dat ook de liefde niet bevrijdt, omdat voor de een of de ander de drempel te hoog blijkt te zijn, “something which exceeds our capacity to overcome”. Fundamentele angst is ook een gevoel dat ze heel goed kent, het is de ‘duivelse zus’ die haar voortdurend lastig valt en die ze dus wel moet aan het woord laten: The Evokation of My Demon Sister. Ze roept de angst op met vele lagen van geluid en beeld, merendeels uit speelfilms, zoals Carrie van de Palma, Repulsion van Polanski, Nostalgia van Tarkovsky, The Texas Chainsaw Massacre van Tobe Hooper, ja zelfs uit The Sound of Music van Robert Wise... Angst heeft veel gezichten.